Zo’n beetje elk jaar wordt er ergens in Amsterdam wel een concert georganiseerd voor gamers. Geen pukkelige dj die chiptunes speelt, maar een heel orkest om optimaal te kunnen laten horen hoe prachtig gamemuziek is. Dat de muziek van Zelda legendarisch is, dat wisten we natuurlijk al, maar de manier waarop het 90-koppige Symphony of the Goddesses-orkest het liet klinken, gaf ons meer dan eens kippenvel.
Het is de eerste keer dat The Legend of Zelda: Symphony of the Goddesses in Nederland neerstrijkt en dat zorgde ervoor dat de Heineken Music Hall helemaal afgeladen was woensdag. Fans die in cosplay gingen of hun moeder meenamen; het was een mooie avond waarop het publiek stilletjes luisterde naar de mooie melodieen die het zo goed kent uit de Zelda-serie.
Het is natuurlijk al decennialang een van Nintendo’s paradepaardjes, en ondanks dat het wat stil is rondom de Zelda die op Wii U zou verschijnen, zijn de fans de franchise duidelijk nog niet vergeten. Nu hebben is recentelijk natuurlijk Tri Force Heroes verschenen op 3DS, maar de laatste echte Zelda-klassieker was A Link Between Worlds twee jaar geleden. Die game kwam volop voorbij deze avond, evenals: Twilight Princess, The Wind Waker, Ocarina of Time en mijn favorietje A Link to the Past.
Wat fijn was, was dat het niet zo’n concert is als in het concertgebouw. Dat wil zeggen; je hoeft niet steeds naar de artiesten te kijken die zich in het zweet werken, want er was meer entertainment. Zo hing er een groot scherm waarop stukjes uit de levels te zien was. De muziek paste er perfect bij; van de bombastischere tonen in een gevecht met een eindbaas, tot het bijna romantisch klinkende muziekje dat we kennen uit sommige grotten in A Link to the Past.
Het leuke aan het zien van de beelden, is dat je ontdekt hoe fantastisch het brein is. Omdat je de muziek hoort, hoef je namelijk maar een fractie van een seconde naar het scherm te kijken, om alweer precies te herinneren wat er staat te gebeuren in die specifieke game. Die heerlijke herkenbaarheid is absoluut waar Symphony of the Goddesses het van moet hebben.
Wat het concert extra bijzonder maakte, is dat Miyamoto, Aonuma en Kondo (de man achter de soundtracks van Zelda en Super Mario Bros.) allemaal even inbraken in het concert om in videovorm het een en ander toe te lichten. Dat was niet alleen cool omdat deze mensen videogamehelden zijn, maar ook omdat er verder niet echt een presentator of spreker was. Vooral het video-optreden van Miyamoto aan het einde was enorm charmant, en schattig, precies zoals we van hem gewend zijn.
Het was ook cool om een vrouwelijke dirigent te zien. Ik heb al menig klassiek concert bijgewoond en eigenlijk zijn het bijna altijd mannen. Ze deed het erg leuk, met zelfs nog wat acteerwerk en vele encores, terwijl het publiek haar en haar orkest een staande ovatie gaf. Het was heerlijk om Hyrule eens te bezoeken zonder lastige puzzels te moeten verrichten of idioot moeilijke eindbazen te bevechten; lekker achterover hangen, kijken, en vooral luisteren. Maar, eenmaal thuis gaat die 3DS gewoon weer aan natuurlijk; hoe zat het ook alweer met Link die in de muren kroop?
