Zoals aan het begin van deze indiemaand beloofd, is hierbij dan eindelijk de review van Tic-Toc-Tower, de game van het Nederlandse Sneaky Mammoth, waarin je steeds binnen tien seconden naar een deurtje moet zien te platformen. Dat is een hele kluif, zeker als je dat niet met een controller, maar met je toetsenbord speelt, zo ondervond ik.
Sneaky Mammoth is niet alleen een hele grappige naam, maar dus ook een Nederlandse indiestudio, opgericht door Hans Dunnik en Sven Boers. Hans is een soort viking die zo kan figureren in Game of Thrones, Sven is een soort ninja (inclusief bandana), maar toch lijken ze op elkaar. Ze willen namelijk allebei gekke, kleine, toffe games maken naar hun eigen zin. Tic-Toc-Tower is daar een van de eerste eindresultaten van.
Tic-Toc-Tower is een game die blijft verrassen. Hij vraagt niet veel van je PC, dus waarschijnlijk kunnen de meeste lezers en lezeressen hem wel aan. Je moet elke keer weer binnen tien seconden in een superpixelige wereld van de startplek naar het uitgangsdeurtje rennen. Soms kun je dat zonder ook maar te hoeven springen doen, dus dan ren je over de grond vluch naar den linker of rechterkant. Maar meestal plaatsen de mannen van Sneaky Mammoth wel wat obstakels tussen jou en die felbegeerde deur. Terwijl de tijd tien seconden aftikt (en bij twee seconden op de teller dat ook duidelijk laat weten), moet jij dat deurtje koste wat kost bereiken.
Lukt dat je niet, dan is al je moeite voor niks geweest, want dan ga je op pijnlijke wijze game-over. De game kan binnen een fractie van een seconde weer opnieuw starten en dan begin je weer van voor af aan. De levels komen willekeurig aan je voorbij, waardoor je na een paar game-overs zekere levels leert kennen en je daar dus nog makkelijker doorheen vliegt de volgende keer. Dat is vooral handig bij de levels die zijn ingezoomd, want daarbij zie je je poppetje zo groot, dat er bijna niks anders in het scherm is en je dus geen idee hebt waar je heen moet.
Sneaky Mammoth heeft allemaal van die geinige truukjes in de game gestopt. Zo wandel je op een gegeven moment op het plafond en moet je rekening houden met tegengestelde besturing. Ook is er een level dat juist extra uitgezoomd en mini is, wat ook weer een uitdaging op zich vormt. De achtergronden veranderen ook regelmatig, zo zijn er teddyberen, maar ook ‘onderwater’-levels als thema. De muziek verandert er af en toe ook naar, hoewel dat ook willekeurig kan zijn net als de levels zelf; moeilijk te zeggen als er maar 10 seconden zijn..
Hoewel ik Tic-Toc-Tower toen ik het op Dutch Comic Con speelde enorm verslavend vond, is dat nu iets minder. Het grote verschil is denk ik dat ik het daar speelde met een controller, en op de PC met mijn toetsenbord. Het toetsenbord is wat mij betreft net niet helemaal geschikt voor deze razendsnelle game, waardoor ik over het algemeen na vijf minuten wel weer even uitgespeeld was. Urenlang achter elkaar Tic-Toc-Tower spelen in je eentje, dat zie ik niet echt voor me, maar ik denk dat als je met iemand anders speelt, je elkaar wel steeds weer zal motiveren om door te gaan.
Het is namelijk wel een toffe game, want het is bizar met hoeveel verschillende gameplayveranderingen de mannen aankomen. Elk level is anders, en toch spot je overal direct de deur en krijg je ondanks de stress van die 10 seconden wel wat mee van de omgevingen. Het maakt je enigszins trots op je brein, als je je bedenkt hoeveel informatie je al opneemt in luttele seconden. En hoe gemakkelijk je trots op jezelf bent: wow, wat ben ik fantastisch als het gaat om platformen, ik haal gewoon in 8 seconden die deur!”.
Dat fantastische gevoel bouwt zich steeds verder op, naarmate je verder komt zonder game over te gaan, maar tegelijkertijd krijg je daarbij ook steeds meer angst. Immers komt er steeds meer op het spel te staan en het is in slechts een paar seconden allemaal over. Het is heel pijnlijk, maar omdat de game weer zo snel opgestart, kun je niet te lang blijven hangen in dat gevoel van ik-breek-mijn-toetsenbord-in-tweeen-met-mijn-voorhoofd.
Laura’s Oordeel:
Tic-Toc-Tower is een hele leuke kleine game voor af en toe, in je eentje of met vrienden, en daar is deze Steam-titel dan ook op geprijsd. Voor slechts een paar euro heb jij vele seconden plezier, en kun je je even platformkoningin voelen en hopelijk wat highscores neerzetten. Ik raad je dan wel aan een controller te gebruiken, want het toetsenbord deed het niet voor me. Ik hoop sowieso dat deze game zich op een bepaalde manier nog wel op andere (het liefst draagbare) gameconsoles weet te doorontwikkelen, want het is juist door die korte potjes een hele goede game voor onderweg.
+Leuke omgevingen, grappige pixelgraphics, kan heel verslavend zijn
-Speelt minder lekker op het toetsenbord, blijft niet urenlang achter elkaar tof als je solo speelt
Niet kopen als je: tegen een burnout aanzit, want stressen is het wel. Zit je dat niet, dan zeker spelen, dan maar een keertje geen chocolate fudge cake van Starbucks, maar wel een toffe game rijker.
