“Heb je geen opvoeding gehad ofzo!?” Toen ik een jaar of 13 was, zat ik in een vriendengroep die vond dat het belachelijk vond dat ik The Young Ones nooit had gezien. Ik miste wat in mijn algemene ontwikkeling en dat moest worden ingehaald. Ik vond dat destijds wel grappig, niet zozeer door de serie zelf (want ik ben meer een Fawlty Towers-meisje), maar dat idee dat er allerlei dingen in je opvoeding moeten zitten, die je dan mogelijk mist.
Zelfs nu ik tegen de dertig aanzit, is dat nog steeds iets dat mij kan verwonderen. Hoe kan de wereld nou van je verwachten dat je begrijpt hoe een hypotheek werkt, dat je weet welke verzekeringen er zijn en welke je zeker moet hebben, enzovoorts? Dat wordt je toch nergens geleerd? Laat staan hoe tieners die geen idee hebben van oorzaak-gevolg kunnen weten dat sommige lief bedoelde zaken een heel naar staartje kunnen krijgen in de wereld van het internet.
Toegegeven, natuurlijk zijn veel dingen ‘common sense’, als je niet weet hoe een hypotheek in elkaar zit, dan ga je daar toch even over Googlen. En als je een foto van je blote hobbels naar iemand opstuurt, dan weet je, ook als je tiener bent, dat dat een risico is (daarom doe je het immers ook een beetje, toch?). Er zijn echter ook zaken die je simpelweg kunt missen, of die je niet kunt weten als niemand je daar ooit over heeft verteld.
Nu wil ik er niet naar toe gaan dat niemand mij ooit over Star Wars heeft verteld, want dan moet je wel echt onder een steen hebben gelegen, maar toen de eerste films uitkwamen was ik niet eens geboren. Ik had dus nog voor ik brullend als een Chewbacca ter wereld kwam, een achterstand. Een Star Wars-achterstand. En ja, het zag er tegen de tijd dat ik oud genoeg was om die films te kijken, ook niet echt uit als iets aantrekkelijks: het was oud, stoffig en jaren ’70, dus dat leek me meer iets voor mijn ouders.
Toen ik eenmaal een jaar of 15 was en mijn toenmalige vriendje me meenam naar de film The Clone Wars, probeerde hij wel uit te leggen hoe Star Wars in elkaar zit, maar ik voelde het niet. Het klonk als een clubje waar ik nooit bij zou horen, omdat ik simpelweg niet in de rij voor de bioscoop stond toen de allereerste film verscheen, en omdat ik geen ouders had die het nodig vonden om mij te indoctrineren met die ruimte-opera. Het feit dat The Clone Wars vol met “zielloze robotlegers” zat, hielp me niet heel erg om de serie te gaan liefhebben.
Wat een horrorverhaal is dit tot nu toe he? Het voelt altijd als een soort blasfemie om eerlijk te zijn over mijn Yoda-loze verleden, maar aan de andere kant kan ik het niet anders maken dan het is. Dit zijn mijn flaws, maar dit is wat ik er aan ga doen. Toen ik namelijk enkele jaren geleden een nieuwe relatie kreeg, wist die jongeman mij ervan te overtuigen dat ik die Star Wars-films toch echt een keer allemaal moest kijken. Ik had er inmiddels ook wat meer interesse in gekregen, omdat ik altijd allerlei Star Wars-dingen tegenkwam op de websites waar ik shopte, forums waar ik actief was enzovoorts. Plus, Star Wars niet hebben gezien, betekent dat je heel veel leuke referenties mist in het leven.
Toen we de films eenmaal piekfijn in Blu-ray hadden gekeken, in de volgorde die volgens de meeste fans gewenst is, begreep ik het eindelijk. Na al die jaren Star Wars enigszins te hebben gemeden, was ik nu klaar om die franchise in mijn hart te sluiten. Dat deed ik, en niet veel later gingen we naar de Star Wars Celebration, het event voor Star Wars-fans van over de hele wereld. We hebben daar een geweldige tijd gehad, en ik kreeg regelmatig kippenvel wanneer ik de energie voelde van de groep. Dat klinkt enorm hippie-achtig, maar het is een prachtig gevoel om deel uit te maken van een groep die iets waardeert, en om dat dan samen uit te dragen en te delen.
Wat ik daarbij extra bijzonder vind aan Star Wars, is dat het een tijdloze franchise is. Niet alleen zijn de films nog steeds briljant, ook is het een franchise die zowel je oma kan kennen, als je kleine neefje van 4. Het is namelijk niet alleen maar bij die films gebleven. Kinderen kijken naar Star Wars Rebels, gamers spelen een van de honderd videogames die zijn verschenen van Star Wars en als je een tripje naar Disneyland maakt, dan kom je daar een Star Wars-attractie tegen. Star Wars mag dan gaan om een avontuur in het universum, het is ook een universum op zich. Het aantal Star Wars-producten is onmeetbaar, net als de oneindigheid van het heelal, en datzelfde geldt denk ik voor de fans ervan.
Ik ben blij dat ik zelf nu ook een ambassadeur van Star Wars ben geworden, zij het eentje die nog een ietwat kleine Ewok-achtige telg is van de familie, in plaats van een die-hard Darth Vader. Het was wellicht wat laat, maar Star Wars is toch deel geworden van mijn ‘opvoeding’, ondanks dat ik de nieuwe film consequent A New Hope blijf noemen terwijl hij The Force Awakens heet. Ik kijk enorm uit naar de film, die sinds vandaag in de bioscoopvoorverkoop is gegaan. En ik ben benieuwd of ik voor die tijd zelf nog iemand naar de ‘Star Wars Side’ weet te krijgen, want dat zou anno 2015 nog steeds bij je opvoeding moeten horen, ook als dat betekent dat je op je 30ste schijnbaar nog aan het opgroeien bent.
