Ik had eigenlijk nog nooit van de Risen reeks gehoord voordat ik het review exemplaar van Risen 3 Titan Lords in mijn handen kreeg. Na wat zoeken op het internet kwam ik er achter dat Risen 3 terug zou gaan naar de middeleeuwse roots van het eerste deel, in plaats van het tweede deel dat voornamelijk piraten als thema had. Zelf vind ik middeleeuwse settings erg interessant, dus met enige nieuwsgierigheid stopte ik het schijfje in mijn PC.
Tot mijn grote verbazing begon ik op een piratenschip. Het piratenschip werd aangevallen door de geest van een – zo ontdekte ik later in de game – een vrij bloeddorstige piraat en zijn duivelse crew. Het was aan mij om tijdens deze slachting de besturing van de game onder de knie te krijgen. Al swashbucklent maaide ik mij een weg door de tegenstanders heen, totdat bleek het allemaal een droom te zijn. Snel hierna betreedt de naamloze hoofdpersoon met zijn zus Patty Crab Island, op zoek naar een schat die in de ruïne verstopt zou liggen. Tot nu toe deed dit mij meer aan Pirates of the Caribbean denken dan een willekeurig middeleeuws fantasy epos, maar alsnog leidde ik mijn naamloze piraat door de ruïne waar uiteindelijk het noodlot toe zou slaan. In een schedelvormige grot – waarvan je zou denken dat het sowieso niet veel goeds zou voorspellen – treffen zij een kristallen poort aan naar de onderwereld. Een zogenoemde Shadow Lord verschijnt en neemt doodleuk de naamloze piraat zijn ziel mee, waarna hij sterft.
Dit zou bijna een hele korte game zijn, maar drie weken later wekt de excentrieke Bones – een voodoo piraat – de naamloze hoofdpersoon weer tot leven. Het blijkt dat de hoofdpersoon behalve geen naam ook al geen ziel meer heeft en het is een kwestie van tijd voordat hij in een hersenloze slaaf van de onderwereld zal veranderen. Dit lijkt onze hoofdpersoon eigenlijk helemaal niks, dus hoog tijd om die ziel maar eens op te gaan sporen. Zo begin je aan een groot avontuur in een uitgestrekte wereld die een mengeling lijkt te zijn tussen de Cariben uit de eerder genoemde piratenfilm en de middeleeuwen. De opzet is niet de originaliteit zelve, maar dit hoeft niet altijd uit te maken. Toch?
Het eerste wat opvalt is de grote hoeveelheid vrijheid die je krijgt, wat mij gelijk bij het meest positieve punt van de game brengt. Na Crab Island gaat er letterlijk een wereld voor je open. Bones vertelt in het kort wat zo ongeveer waar zit, waarna je een kaartje voor je neus krijgt waarin je zelf kunt kiezen waar je eerst heen wilt. Een kijkje nemen bij de Demon Hunters op Calador, de magiërs op Taranis bezoeken of toch maar eerst je zus zien te vinden? Misschien hebben de natives op Kila jou meer te bieden? Of toch liever langs bij het hoofdkwartier van de piraten op Antigua? Dat is helemaal aan jou. Alle bestemmingen liggen voor je open en de game geeft je ongelooflijk veel vrijheid met de volgorde waarin je doet wat je moet doen. Zelfs op de eilanden zelf wordt de speler aangemoedigd op onderzoek uit te gaan en overal rond te neuzen. De eilanden verschillen genoeg van elkaar in hun omgeving en ademen allemaal een andere sfeer. Ook is er genoeg variatie in de monsters en wildlife. Er lopen zelfs overal onschuldige dieren rond, wat niet altijd een gegeven is in RPG’s. Je kunt ze met rust laten, maar je kunt ze ook aanvallen. Ook kunnen ze als collateral damage van een gevecht eindigen.
Helemaal passend bij het doen waar je zin in hebt zijn het groot aantal aan sidequests. Ze zijn ongelooflijk gevarieerd, van iemand helpen met het uitschakelen van monsters tot het vinden van voorwerpen of het bezorgen van brieven. Wat ik ook erg grappig vond was het feit dat ik bijvoorbeeld een aantal monsters in de pan had gehakt en er later achterkwam dat het onderdeel van een sidequest was. Ik kon gewoon tegen de NPC vertellen dat die monsters al dood waren en ik kreeg gelijk mijn beloning zonder weer terug te moeten lopen om een nieuwe groep monsters af te maken. Het feit dat de monsters er al rondliepen voordat ik met de betreffende NPC had gesproken maakten de wereld iets realistischer. Ook sidequests kunnen worden gedaan in je eigen tempo en in willekeurige volgorde.
Een ander element in de keuzevrijheid is te vinden binnen de dialogen. In de meesten dialogen kun je keuzes maken uit verschillende antwoorden, welke vaak invloed hebben op je moraliteit. Dit wordt in dialogen aangegeven met Soul Points, welke omhoog of omlaag kunnen gaan door bepaalde keuzes die je maakt of het doen van goede of slechte dingen. In het menu kun je via een meter zien in hoeverre je afglijdt of opklimt in je morele gedrag en het is aan jou wat je hiermee doet en in hoeverre je kwetsbaar wilt zijn voor invloed van de onderwereld. Je moraliteit heeft ook invloed op welke metgezellen bij je willen blijven.
Verder is het binnen de game mogelijk bij drie verschillende facties te gaan, wat niet alleen leidt naar een ander verloop binnen het verhaal, maar ook haar invloed heeft op je uiterlijk, de uitrusting en de vaardigheden die je kunt benutten. Als je een Guardian van de magiërs wordt, kun je gebruik maken van zowel een zwaard als magiespreuken, terwijl je als Demon Hunter voornamelijk brute kracht gebruikt. Ook is het mogelijk om als Demon Hunter duistere metgezellen te hebben en te teleporteren. Als Voodoo Pirate heb je weer toegang tot andere magiespreuken in gevechten en kun je zelfs bezit nemen van sommige NPC’s. Zelfs binnen deze drie klassen is het mogelijk je te specialiseren en de gevechtsstijl geheel aan jouw smaak aan te passen. Het verslaan van vijanden en het volbrengen van quests leveren je namelijk Glory op: punten die je kunt spenderen aan het verbeteren van je statistieken. Het is helemaal aan jou waar deze punten aan spendeert. Tenslotte is het ook mogelijk vaardigheden te kopen van NPC’s, welke als instructeurs worden aangegeven op de kaart. Vaak kosten deze vaardigheden geld en moet je in sommige gevallen bepaalde stats hebben, maar komen ze wel van pas.
Helaas snijdt het mes van al deze vrijheid aan twee kanten: door de vrijheid en de sidequests raakt het verhaal zelf nogal snel ondergesneeuwd en verdwijnt er het gevoel aan urgentie die de hoofdpersoon zijn situatie normaliter met zich mee zou brengen. Er is verder ook geen context en lijkt de game ervan uit te gaan dat je de vorige 2 delen gespeeld hebt, wat Risen 3 niet erg toegankelijk maakt voor nieuwkomers. Ook is het moeilijk een band op te bouwen met de hoofdpersoon. Er is niet bepaald van een persoonlijkheid te spreken, laat staan van karakterontwikkeling, wat vaak een drijfveer is in een RPG. Het vrij ruwe stemacteerwerk voegt helaas ook weinig karakter toe, wat eigenlijk erg zonde is. Helaas is het stemacteerwerk van de andere personages niet altijd veel beter en voelt het erg opgelezen aan, met als uitzondering wellicht Bones. Vaak kloppen de mondjes ook niet met hetgeen wat er wordt gezegd en zijn de karakteranimaties vrij lui. Gezien de RPG’s die ik gewend ben toch vaak om het verhaal en de personages draaien, is dit voor mij toch een groot gemis.
Dit brengt mij naar een van de mindere kanten van de game: de gameplay. Het gros van de monsters dient allemaal op dezelfde manier verslagen te worden. Je hebt vooral in het begin de mogelijkheid tot aanvallen met je zwaard, een aanval af te weren, of een afstandswapen zoals een pistool of kruisboog te gebruiken. Dit maakt de gevechten zeker in het begin erg eentonig, waardoor het een karwei wordt jezelf een weg door alle vijanden heen te maaien. Gezien de grote hoeveelheid sidequests wordt er aardig wat af gevochten en een lekker gevechtssysteem is dan toch een minimaal vereiste. Ik prefereer toegegeven console games boven PCgames, maar met de muis werkte het vechten ook gewoon helemaal niet lekker. Met muisbewegingen kon ik de camera besturen, terwijl ik met de linker- en rechtermuisknop respectievelijk kon verdedigen of aanvallen. Waar ik veel last van had was het feit dat door per ongeluk een beweging te maken de camera van hot naar her vloog waardoor het overzicht in het gevecht al gauw volledig zoek was, wat vrij lastig is als je omsingelt bent door een groep vijanden. Ook had ik redelijk snel ontdekt dat je een beetje vals kon spelen door de dodge roll te spammen in gevechten, gezien je niet geraakt kon worden zelfs al rolde je eindeloos tegen een muur op. Ook bewoog mijn hoofdpersoon naar mijn idee vaak erg sloom, wat vrij frustrerend werd. De AI van zowel de vijanden als je metgezellen is ook niet altijd even netjes: vaak staan ze gewoon een beetje te niksen terwijl jij hard bezig bent een vijand in elkaar te slaan. Een andere irritatiefactor was het feit dat ik mijn zwaard steeds op moest bergen om een voorwerp op te pakken of een dode vijand van zijn items te verlichten.
De muziek van de game is dik in orde en heb ik verder niks op aan te merken, maar helaas zijn er grafisch gezien wat dingen die niet helemaal lopen zoals ze zouden moeten lopen. De game toont wat gedateerd voor iets wat in 2014 is uitgekomen, wat zich uit in voornamelijk de karakteranimaties en het laden van bepaalde texturen in de level design. Ook merkte ik dat ik bij het beklimmen van een rots half in de rots verdween, bij het naderen van een rand ineens in de lucht stond, en tijdens gesprekken letterlijk door een personage heen zat te kijken naar de persoon die aan het woord was. Dit soort dingetjes zijn klein, maar kunnen de immersie wel aardig verstoren en zijn eigenlijk gewoon slordigheden die in hedendaagse games niet echt meer kunnen.
Risen 3: Titan Lords doet een aantal dingen goed, waaronder de vrijheid, de aanmoediging tot het op onderzoek uitgaan en de variatie in sidequests. Helaas zijn er ook dingen die ervoor zorgen dat de game niet helemaal de RPG was waar ik alvorens op had gehoopt. De mengeling van piraten en de middeleeuwen is interessant, maar niet helemaal verwacht. Hier kan ik doorheen kijken, maar het eentonige gevechtssysteem en al die kleine krakkemikkige slordigheden zorgen ervoor dat de game helaas een frustrerend karwei wordt om te spelen.
Samantha’s Score:
Gameplay: 5/10
Fun: 6/10
Levensduur: 8/10
Graphics: 6/10
Originaliteit: 6/10
Totaalscore volgens reviewer: 6.2/10
