Vroeger had je games als Doom en Alone in the dark om lekker mee te griezelen. Met games als Daylight wordt griezelen naar een hoger niveau getild en zal je merken dat een hartverzakking in een klein hoekje zit.


Daylight past prima in het rijtje van games als Slender, Amnesia en Outlast. Ik heb geen verpakking om de game zitten, maar als die er wel zou zijn is de kans groot dat er een waarschuwing op staat voor mensen met hartklachten. Dit klinkt misschien overdreven maar Daylight neemt je niet alleen psychologisch goed te grazen.


Je wordt wakker in de lobby van een verlaten psychiatrisch ziekenhuis. Je hebt alleen je smart Phone tot je beschikking en een onbekende man die je wat uitleg geeft via dit apparaat. Je weet dat je Sarah heet maar voor de rest is alles behoorlijk onduidelijk. In de lobby vind je wat aanwijzingen over het ziekenhuis. Je bent schijnbaar in New Kipling in het Mid Island Penitentiary. Een ander ding waar je vrij snel achter komt is dat, hoewel het ziekenhuis er verlaten uit ziet, je niet alleen bent. Dat idee is niet zo fijn wanneer je weet dat je geen wapens tot je beschikking hebt.


Onder in je scherm zie je een Threatmeter icoontje en een Remnant icoon. Je moet per gedeelte in de game onder andere gemiddeld 6 Remnants verzamelen om verder te komen. Remnants zijn in dit geval bepaalde achtergelaten briefjes of notities van de medewerkers met meer uitleg over het verleden van het ziekenhuis. Ook heb je twee andere iconen onder in je scherm, namelijk die van glowsticks en flares. De glowsticks die je vindt, geven je aanwijzingen in het donker. Ze zijn ook handig om je eigen voetstappen te zien, zo kun je altijd de weg terug vinden of zien waar je al geweest bent. Flares beschermen je tegen de “schaduwen” en het donker.


De gangen zijn lang en donker en worden vaak door dubbele deuren doorbroken die lekker kraken en piepen wanneer je ze open of dicht duwt. In het begin zal je vooral psychisch op de proef worden gesteld. Een geluidje je hier, een bewegend voorwerp daar. Zag ik daar nou iemand lopen? Of zie ik dingen die er niet zijn? Ik geef toe, ik heb Daylight overdag gespeeld. Dat niet alleen, op een gegeven moment heb ik mijn geluid heel zacht gezet. Ik kan je vertellen… Dat helpt niet. Als de game wil dat je schrikt, zal je ook schrikken. Iets waar je misschien in eerste instantie niet van zou schrikken is je karakter zelf. Helaas heeft Sarah de irritante gewoonte soms opeens iets te zeggen. Een “Oh my god” of een “I know you’re there” van de hoofdpersoon, lieten mij soms ook al schrikken.


Naast het feit dat Sarah hier en daar een zinnetje eruit floept, heeft ze ook een bepaalde connectie met het gebouw. Op haar armen krijgt ze bijvoorbeeld redelijk vroeg in de game een soort ingewikkelde tatoeage die je ook terug ziet komen in sommige kamers van het spel en in de vorm van aanwijzingen op objecten, wanneer je je glowsticks gebruikt. Je kunt je misschien niet verdedigen met wapens, maar de geesten die in het ziekenhuis ronddwalen kunnen je wel doodmaken. Als je een flare bij de hand hebt ben je redelijk veilig. Wanneer dit niet het geval is, kun je het beste wegkijken van de geest tot je Treatmeter weer omlaag is. Wegrennen helpt trouwens ook soms.


Op je smart Phone kun je een map zien van waar je al geweest bent, maar over het algemeen is de game nogal een doolhof. Ik heb weinig tot niet op de map gekeken omdat ik andere dingen aan mijn hoofd had, zoals donkere gangen, het uitgaan van mijn geliefde glowsticks en flares en geesten die uit het niets verschijnen. De game zit zo in elkaar dat, wanneer je zo gek bent hem nog een keer te spelen, je een compleet andere game qua lay-out voor je krijgt. Naast een andere lay-out zullen de schrikmomenten ook op andere momenten zitten. Van je vorige map en ervaringen uit je vorige game uit gaan heeft dus geen nut. Er zijn wel bepaalde gedeeltes in de game die hetzelfde zijn maar over het algemeen zal je een nieuwe ervaring beleven.


Nu worden spannende momenten aangegeven op je Threatmeter, maar zoals ik al zei kijk je amper naar je map of naar die kleine icoontjes onderin je scherm. Helemaal voorspelbaar wordt het zeker niet. Hoewel de lay-out van het gebouw per game en “level” veranderd, vind ik de uitvoering van de gangen en deuren vooral in het begin saai. Het is veel van hetzelfde waar je doorheen loopt en dit helpt ook niet mee in het onthouden waar je al geweest bent. Later in de game verandert de omgeving wel iets. Wat ik wel leuk vind is dat in deze horrorgame de hoofdpersoon een vrouw is, maar een echte heldin of voorbeeld zal ze niet worden.


Sommige mensen zullen de manier waarop de game je laat schrikken maar flauw, gemakkelijk en onorigineel vinden. Toch bouwt de game de spanning wel op naar iets groters. De notities en briefjes die je vindt, geven je adempauze en laten je hartritme weer wat zakken om je vervolgens weer de stuipen op het lijf te jagen. Ik denk dat Daylight een goede Oculus Rift game zal zijn en het goed zal doen in playthroughs op Youtube. Voor mensen die graag iets nieuws willen na Slender en Amnesia is Daylight een goede keuze. Voor mensen met een zwak hart, die niet tegen spanning kunnen en liever niet ronddwalen in gangen die allemaal op elkaar lijken, laat Daylight vooral lekker links liggen.

 

Heathers Score:

Gameplay: 8/10
Fun: 7/10
Levensduur: 8/10
Graphics: 7/10
Originaliteit: 5/10

Totaalscore volgens reviewer: 7

About MsMarvel

Woont in Groningen en heeft 4 ratjes (Michelangelo, Leonardo, Donatello en Raphael) en 2 katten Loki & Dunya. Heather is 'in charge of the news' en helpt ook mee in de eindredactie. Is dol op de Marvel comics. Favoriete consoles zijn de PC, Wii U en Xbox360.

View all posts by MsMarvel

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.