Op mijn werk zijn recentelijk ongeveer tien nieuwe medewerkers begonnen. Uiteraard komt er in zo’n voorstelrondje altijd naar voren wat je hobby’s zijn en dan krijg ik vaak opgetrokken wenkbrauwen en de vraag: “Watvoor games speel je dan?”Ik vind dat altijd een hele lastige vraag en dat is eigenlijk heel gek. Ik speel alles, maar dat is een antwoord waar niemand iets aan heeft. Dus ja, dan noem je maar weer shooters zoals Halo, platformgames zoals Mario (ja, nog steeds) en puzzelgames zoals Professor Layton. Het is zo raar dat ik niet nog veel meer genres opnoem als me dat wordt gevraagd, maar dat kan ook te maken hebben met de persoon die het vraagt natuurlijk.Welke gamegenres zijn er nu precies en wat zegt het iemand als je zegt dat je een MMO speelt? Je kunt beter zeggen dat je World of Warcraft speelt, of iets World of Warcraft-achtigs, omdat dat iets is dat gameleken waarschijnlijk wel kennen. Sowieso is het moeilijk om een iets dieper gesprek over games te hebben met niet-gamers, omdat ze vaak meteen in cliches vervallen zoals geweld in games en hoe hun kinderen niet bij die apparaten weg te slaan zijn terwijl ze buiten moeten spelen.Ik ga het toch even aansnijden, omdat ik vind dat je iemands opinie altijd positiever moet zien te maken als hij deze verkondigd in een krant. Ik heb het over de economieleraar Ferry Haan, die zich zorgen maakt over hoe waardeloos gamers eigenlijk zijn. Hoewel het vooral spijtig is dat hij doet alsof alle gamers jongens zijn, is het natuurlijk op vele andere manieren ook een interessant blog. Het is fascinerend hoe hij de schuld bij gamemakers legt in plaats van ouders en school. Gelukkig hebben inmiddels al veel mensen vanuit verschillende uithoeken uit de industrie een weerwoord gegeven en dat is goed om te lezen. Toch heeft deze Ferry Haan wel degelijk een punt. Namelijk het punt dat er schijnbaar serieus mensen zijn die met deze angsten rondlopen. Vergeet drugs en alcohol; gamen, dat is een groot kwaad. Ik vind het zorgelijk dat mensen die overduidelijk zo weinig over games weten, een platform krijgen van De Volkskrant om deze uitspraken te doen, maar schijnbaar leeft het wel want niet alle reacties komen van verontwaardigde gamers.Ik vind het vooral jammer hoe er in het stuk niets wordt gezegd over de positieve kanten van gamen. Ik ben er heilig van overtuigd dat je als ouders juist een band kunt opbouwen (of de band kunt versterken) met je kind middels games. Ik weet niet hoe het bij jou thuis was, maar mijn moeder heeft regelmatig naar mijn broer en mij uitgeroepen: “Het is hier geen hotel. Je bent hier alleen om te eten en verder zit je alleen maar boven achter dat ding!” Nu viel het verder bij mij thuis gelukkig wel mee, maar ik zou ouders die dat roepen (of de neiging hebben dat te doen) willen uitnodigen om eens bij hun tiener op de kamer te gaan zitten en te vragen over die game.Met een beetje geluk zal je tiener dan een heel verhaal houden over hoe de game werkt en zeggen dat je het ook met zijn tweeen kunt spelen. BAM! Op dit moment moet je inhaken, want dan moet je uiteraard jezelf uitnodigen voor zo’n potje co-opgamen. Die televisiereclames van Nintendo mogen dan af en toe wel erg happy-family zijn, er zit een kern van waarheid in. Je kunt echt een connectie maken met je kind door juist mee te gaan in zijn of haar gedrag, in plaats van het weg te wuiven als zinloos. En ik heb nu nog niet eens de tijd gehad om uit te leggen hoe leerzaam gamen is en hoeveel ik er zelf van heb opgestoken. Ik hoop dat Ferry Haan samen met meer bezorgde ouders de adviezen van gamers ter harten kunnen nemen. Ik wil niet zeggen dat gameverslaving niet bestaat, want shopverslaving bestaat ook. En chocoladeverslaving ook (believe me, I know). Maar dat zijn altijd de extreme gevallen die nagenoeg niet voorkomen. Misschien is Ferry Haan iemand die veel te veel met zijn werk bezig is (workaholic?), als hij in zijn vrije tijd voor de Volkskrant een epistel over zijn leerlingen neerpent. Het lijkt me duidelijk, ik moet me geen zorgen maken over welke gamegenres ik bij mensen aansnijd. Misschien moet ik die rare tekst van meneer Haan altijd in mijn achterhoofd houden als ik met een leek praat. Als ze niet denken als hij, dan moet ik in ieder geval zorgen dat ze dat niet gaan doen.
