Professor Layton zit in 2014 nog wel in een game met Phoenix Wright, maar de game die we hier reviewen is het allerlaatste puzzelavontuur waarin Hershel de hoofdrol speelt. Vormt De Erfenis van de Azran een mooi afscheid van de franchise?Professor Layton and the Curious Village (2008), Professor Layton en de doos van Pandora (2009), Professor Layton en de verloren toekomst (2010), Professor Layton en de melodie van het spook (2011), Professor Layton en het masker der wonderen (2012)… Het zijn vijf games die uiteindelijk hebben geleid tot het allerlaatste deel in de Layton-franchise: Professor Layton en de erfenis van de Azran. Het zijn zes games die samen twee trilogieën vormen en dat sprookje komt nu tot het ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’-einde.Ontroostbaar ben ik straks, als ik alle vijfhonderd (!!!) puzzels van Professor Layton en de Erfenis van de Azran eindelijk heb opgelost zonder compleet door mijn hintmuntjes heen te gaan. Ik ben serieus als ik zeg dat Layton samen met Mario tot mijn favoriete gamepersonages behoren. Ik vind de Professor Layton-franchise prachtig getekend en Hershel is ook nog eens een heel charmante gentleman. Ik moet heel erg mijn best doen om in deze review niet duizend keer het woord prachtig of het woord charmant te gebruiken. Ik heb zo ontzettend genoten van de Layton-franchise, dat ik zelfs overweeg het logo (ook omdat het de L van Laura is) op mijn enkel te laten tatoeëren. Ik vind Professor Layton het perfecte voorbeeld van een handheldgame die geschikt is voor alle leeftijden. De games hebben verhalen die boeiend blijven tot het einde en je kunt er flink je hersens over breken.Eerlijk is eerlijk, natuurlijk is niet alles geweldig aan Professor Layton, maar dat zijn geen dingen die erg storend zijn. Zo zou je kunnen zeggen dat de game wel wat actie in de gameplay mist. Je hoeft immers nooit iets snel te doen of iets direct te besturen. Hoewel, dat is de laatste twee Laytondelen wel anders. Er zat in de vorige game een stuk waarin je moest paardrijden en in deze Erfenis van de Azran moet je kogels uit de lucht schieten.
Op zich biedt het een leuke afleiding van het intense puzzelen, het is alleen een beetje halfbakken ingebouwd. Het maakt niet heel veel uit hoe goed of slecht je het doet. Ik raakte lang niet altijd de goede kogels, maar toch ging ik niet game over. Dat is wel een minpuntje aan de Layton-spellen, want je vraagt je dan toch af wat voor zin het heeft dat je dat aan het doen bent. Geen zorgen, verder biedt de Erfenis van Azran je weer die onvervalste Laytonliefde. Er zitten meer puzzels in de game dan ooit tevoren en er zijn leuke dingen terug die werden geïntroduceerd in de vorige Layton, waaronder de zeer mooie 3D-effecten en het kunnen inzoomen om zo nog meer in de game te kunnen ontdekken. Dit spel is een van de weinige spellen op 3DS waarin het echt zinvol is om je 3D-schuifje omhoog te doen. Je ziet het vergrootglas waarmee je in het venster zoekt naar aanwijzingen, puzzels en items om te sparen, echt anders in het scherm bewegen als je het 3D-effect aan hebt staan. De afwisseling in moeilijkheid van puzzels is ook prettig. Veel gamers houden ervan als games steeds moeilijker en moeilijker worden naarmate je verder komt, maar ik houdt meer van verrassing. Sowieso ben ik waardeloos als ergens cijfers aan te pas komen, dus aan die puzzels spendeer ik mijn muntjes, terwijl ik heel gemakkelijk patroontjes met schattige poppetjes afmaak of schuifpuzzels doe. Ieder heeft zo zijn specialisme en ik denk dat elke gamer zich op een bepaalde manier wel slim kan voelen tijdens het spelen van Layton. En het is toch fijn om na een breinbreker weer rustig op adem te komen met een iets makkelijkere puzzel?
Het is leuk om naast Professor Layton, Luke en Emmy ook andere steeds terugkerende personages te zien, zoals mijn favorietje meneer Aldus. Hij heeft altijd van die welbespraakte opmerkingen en is ergens ook een beetje een vreemde vogel. Omdat je hem vrij snel in het begin van het spel al tegen het lijf loopt, voel je je meteen weer een beetje extra thuis in het spel.Natuurlijk introduceert deze game over de erfenis van de Azran ook nieuwe personages, zoals een slechterik en een mooi meisje dat gered moet worden. Layton gaat in deze game op reis omdat een bevriende professor hem een brief heeft geschreven over een levende mummie in ijs. Al vrij snel aan het begin wordt duidelijk hoe het ongeveer zit met die mummie, maar eigenlijk begint het avontuur dan pas. Met zijn zeppelin-achtige vliegtoestel reist Layton met zijn gevolg naar meerdere plekken om door puzzels op te lossen dichterbij een oplossing te komen voor alle vragen die hij onderweg heeft gekregen.
In principe biedt Professor Layton en de Erfenis van de Azran niet heel veel nieuwe elementen, maar wel wat grappige kleine dingetjes. Ik reken het spel daar niet op af, want het gezegde is niet voor niets ‘why change a winning team?’. Er zijn weer grappige kleine spelletjes bedacht die je naast het verhaal en de puzzels kunt doen, zoals je het konijntje had in het Masker der Wonderen. En er is een nieuwe manier om dingetjes te sparen die je dan weer via StreetPass met andere Layton-liefhebbers kunt uitwisselen via een speurtocht.Ik hoop dat deze review niet te vaag is, maar ik hoop dat je begrijpt dat ik niet teveel wil weggeven van het verhaal en de nieuwe zijpad-spelletjes. De muziek, gemaakt door Tomohito Nishiura is heel prettig om naar te luisteren. Ik speel niet vaak 3DS-games met het geluid aan, maar voor Layton deed ik graag mijn oordoppen in. Hoewel ik de serie altijd liever in het Engels heb gespeeld, is de Nederlandstalige variant uitmuntend. De stemmen zijn overtuigend en de vertaling is erg goed.
Laura’s Score
Gameplay: 8/10Fun: 9/10Levensduur: 10/10Graphics: 10/10Originaliteit: 8/10Totaalscore volgens reviewer: 9,0
