Ik heb mijn PlayStation 2 maar eens afgestoft en heb er een Disneygame in gekiept. Ik houd van afwisseling en na knallen, schoppen en overleven vond ik het wel weer eens tijd voor Disney.
Waarom ik daar trouwens iedere keer weer in trap, weet ik niet. Disneygames verkopen om een simpele reden, namelijk omdat er Disney op staat. De graphics zijn echter minder dan in de films, de stemmen kloppen niet altijd met die van de film en de gameplay is om te huilen. En meestal is het de vereenvoudigde verhaallijn met kleurplaten en minigames. Maar dan brengen ze ineens zoiets uit als Hercules, Brave en (voor de mensen die de Sega Mega Drive nog kennen) Mickey’s Castle of Illusion. Na het klaren van die klusjes dacht ik: “Aha, ze kunnen het dus wel”. Nu de beurt aan Ratatouille. Je bent een rat (het beestje) en je wilt graag een Bourgondisch leven. Door omstandigheden kom je in Parijs terecht en help je een beginnende kok met zijn culinaire carrière in een restaurant. De eerste tien minuten had ik goede hoop. De rat Remy heeft een hoog aaibaarheidsgehalte en laat zich prima besturen. De omgevingen herken ik uit de film en er zit een fatsoenlijk uitgewerkte tutorial in. Het spel kent in een level een aantal submissies die men droomwerelden noemt. Ze hadden ze beter nachtmerries kunnen noemen. Ken je die springlevels nog van Super Mario Bros? Daar werd ik destijds heel verdrietig van en van deze droomwerelden ook. De enige momenten dat de camera je tegen werkt is als je moet springen. Diepte en afstand zijn moeilijk in te schatten. Dus ik val echt heel vaak. Niet goed voor mijn zelfvertrouwen. Gelukkig kent de game ook zijn leuke momenten. Je kunt ontzettend veel verzamelen. En het geeft een beeld hoe het is om een rat te zijn. Heb je verder niks aan in je leven, maar het maakt de game geloofwaardig. Na een uurtje of zes ben je wel door de verhaallijn heen. De echte volhouders die dan nog geduld over hebben gaan nog door met verzamelen. Dan zou je nog extra levels kunnen vrijspelen. Ik neem echter even pauze, want ik ben inmiddels redelijk over de kook vanwege mijn duizend keer doodgaan.Of ik het spel nog eens ga spelen? Moeilijk als ik terugdenk aan de nachtmerries en mijn gedeukte ego. Maar die glinsteroogjes van Remy zouden me zomaar kunnen overhalen.
