Overal zie je berichten over game verslaving, op tv, op Twitter op vele websites maar hoe zit het met jouw gameverslaving?
Het eerste wat ik deed was bij mezelf nagaan of ik verslaafd ben aan gamen. En als ik eerlijk antwoord moet geven dan is mijn antwoord ja, ik heb een gameverslaving. Nou valt mijn verslaving gelukkig wel heel erg mee. Hij is voor mij vergelijkbaar met mijn shopverslaving. Ik moet het gewoon af en toe doen, niet te vaak maar zo nu en dan, eens in de zoveel tijd. Ik kan je ook zo vertellen aan welke game ik verslaafd ben, en ik denk dat ik lang niet de enige ben die deze game als antwoord geeft. World of Warcraft, inmiddels speel ik de game al 6 jaar en nog nooit ben ik kunnen stoppen. In het verleden stak ik er het grootste deel van mijn tijd in, tegenwoordig nog maar een aantal uurtjes per week, als ik heel specifiek moet zijn 6 tot 7 uur. De reden waarom ik niet kan stoppen is behoorlijk groot, zo spreekt het fantasie effect van de game me nog steeds heel erg aan maar ook de sociale contacten. In de afgelopen jaren heb ik zoveel mensen leren kennen, met deze personen heb ik alleen maar contact ingame. Ooit hoop ik mijn account te kunnen freezen en die 6-7 uur per week die ik hieraan besteed ergens anders voor te kunnen gebruiken. Maar voor nu kan het me weinig uitmaken. Ik denk dat er best mensen zijn die hulp nodig hebben en veel te veel gamen. Meer dan gezond voor je is in ieder geval. Maar ik denk ook dat je een “parttime” gameverslaving kan hebben waar je gewoon drang hebt om te gamen en niet kunt stoppen met een bepaalde game. Maar is dat nu echt zo erg? Iedereen zijn ding toch? Of je nu achter de tv zit te zappen of lekker in plaats van achter de tv hang achter je console of pc zit. Als ik denk aan een verslaving moet ik altijd denken aan de film Confessions of a Shopaholic. Hierin is een groepssessie te zien waarin Rebecca Bloonwood haar verslaving gaat verwoorden. Ik wil jullie het filmpje niet onthouden en ter afsluiting van deze Column toevoegen.
