Een titel waar veel mensen naar uitkijken, zo merkte ik op na het lezen van verschillende nationale fora. De screenshots en trailers van de afgelopen maanden deden je absoluut verlangen naar meer. Aangezien het Atari’s laatste kans is om het hoofd boven water te houden in de game-bizz zou je haast denken dat het een absolute kraker MOET zijn. Tel deze ingrediënten bij elkaar op en je krijgt een monsterlijk spektakel…….toch?
Toegegeven, de sfeer zit er meteen lekker in; bij de openingsscène schieten de vragen je om de oren. Wie ben je, waar ben je en in wat voor een bizarre situatie ben je nu weer beland? Zoals vaker krijg je op al je vragen gaandeweg het spel je antwoorden, dus ook in Alone in the Dark (AitD). Het verhaal is zeker goed uitgewerkt en houdt je gedurende het hele spel toch wel op het puntje van je stoel. Dat wil zeggen; als je het einde van het spel haalt.In de eerste plaats zeg ik dat omdat de besturing toch wel een lam punt is van het spel. Om de haverklap schakelt het spel om van de lekker werkende First Person, naar de ronduit irritante Third Person. Natuurlijk kun je dit zelf activeren, maar er zijn momenten dat het spel het voor je doet, en dat is moeilijk te accepteren. Vooral in het begin is dit heel erg wennen, maar naar verloop van tijd leer je er steeds beter mee omgaan. Wat niet wil zeggen dat het lekker werkt, uiteraard. Iedere keer weer vond ik het onbegrijpelijk dat voor deze systematiek is gekozen. Waar Resident Evil 4 (RE 4) uitblonk in Third Person en Condemned in First Person, blijft AitD er dus een beetje tussenin hangen.Als tweede hoop ik dat je van goede huize komt om de verschillende puzzels op te lossen. Ik moet zeggen dat ze af en toe leuk gevonden zijn, maar er is weer geen goede balans. Frustratie en genot gaan hier hand in hand. Soms loop je lekker te puzzelen en kom je er binnen enkele minuten uit, maar de andere keer zijn ze zeer frustrerend (ook weer door de besturing) en zit je vast. Op dit punt heeft Atari wel een primeur te pakken want wat je dan doet, is gewoon een ‘scene’ verder skippen. Jawel, je kunt het hoofdstuk waar je vastzit overslaan en beginnen bij de volgende (helaas, bij de Xbox360-versie krijg je dan niet je Achievement voor dit level!). Dit is leuk gedaan en het zal me niet verbazen als we dit vaker gaan zien in de toekomst.
Zoals je meteen ondervindt is de actie (vooral in het begin) overweldigend, snel en filmisch. Dit is natuurlijk ook wel een vereiste voor een Survival-horror-Actie game als deze. Maar dan kom je plots bij gedeelten in het spel waar je moet gaan autorijden. Het stuurt natuurlijk niet als een Forza of Gran Turismo, maar dat is niet erg. Wat wel erg is, is dat je op een gegeven moment een stuk door Central Park (de locatie van het spel) moet rijden waar mijn gemoederen echter hoog opliepen. Alles om je heen stort in en de wegen breken aan alle kanten open. Dit klinkt heel leuk, maar in de praktijk moet je dit parcours schijnbaar foutloos rijden gedurende 10 minuten, want één klein stuurfoutje en je moet weer van het begin af aan beginnen. En dat had ik al na 56 x gezien… dus dit stuk heb ik dan ook heb ‘geskipt’ voordat mijn Xbox en alle toestanden van mijn balkon vloog. Ik rij liever een stuk door Central Park in GTA IV, dat is toch een stuk relaxter.Toch ziet het er allemaal goed uit en de muziek is in sommige stukken ingezongen door een Bulgaars kinderkoor, wat echt kippenvel oplevert. Het Healings-systeem is vrij aardig uitgewerkt en je persoonlijke noodvoorraad (Pistool, Medispray, zaklamp) zit allemaal in de binnenkant van je jas. Je kunt ook alle gevonden voorwerpen met elkaar combineren. Ter voorbeeld; als je een fles met brandbaar spul vind, stop je er een zakdoek in en bindt je er wat dubbelzijdig plakbank omheen en je hebt een dodelijk plakbare molotov-cocktail. Of je gooit gewoon wat benzine over je kogels, zodat ze met vuur het vlees van je sterke opponenten doorboren. Allemaal erg leuk gevonden en je zult merken dat je op het eind zeer creatief met voorwerpen bent.
De hoofdpersoon zoals we die al kenden van de film, is Edward Carnby. Een gladde vent die er in de cut-scenes (die je overigens niet kunt ‘doordrukken’!!) vol met detail uitziet. Op High Definition is werkelijk iedere baardstoppel te tellen. Maar helaas, in Third Person ziet de anti-held er toch een beetje belegen uit en mist zeker de uitstraling van andere personages in dit genre. Zoals bijvoorbeeld een Leon Kennedy uit RE 4. Het spel kent ook een zeer groot aantal bugs dat je je haast afvraagt wat ze gedaan hebben met de tijd die ze dit spel hebben uitgesteld (toch zeker een half jaar). Dit zou wel eens de doodsteek kunnen zijn voor Atari, wat mij persoonlijk toch wel aan het hart gaat.Maar zoals andere sites deze game een 5 geven, wil ik deze game toch niet zo drastisch naar beneden halen. Natuurlijk zitten er fouten in, maar het is over de gehele linie genomen geen kommer en kwel; sommige momenten kennen echt een hoog ‘wauw-gehalte’. Toch is het duidelijk dat hier gepoogd is RE 4 te imiteren (gozertje met lang haar, gillend vrouwtje aan de zijde, inventory systeem, combinatie systeem etc etc.). Maar waar RE 4 haast de perfectie beheerste, blijft het bij Alone in the Dark bij een dappere poging.+mooie sfeer, goed verhaal, leuke ideeën+muziek verdient een pluim+avontuur van de bovenste plank-veel lelijke bugs-besturing frustrerend-puzzels af en toe te ingewikkeld
Note: Het spel is door de auteur van deze review gespeeld op de Xbox360. Hoe de besturing is op de Wii-versie is bij deze site nog niet bekend.
